Zarządcy nieruchomości na co dzień korzystają z elektronicznych przelewów środków pieniężnych. Taka forma rozliczeń wymaga szczególnej ostrożności, bo bank nie ma obowiązku weryfikowania, czy wskazany w przelewie beneficjent jest w istocie posiadaczem podanego rachunku bankowego.
Polecenie przelewu stanowi bez wątpienia najpopularniejszą formę bezgotówkowych rozliczeń. Bank realizuje przelew zgodnie z podanym numerem rachunku, ale nie sprawdza (bo nie ma takiego prawnego obowiązku), czy zgadza się on z pozostałymi danymi odbiorcy przelewu. Pomyłka w numerze cyfr, na który składa się rachunek, a także niezgodność nazwy posiadacza rachunku z numerem konta, na który dokonujemy przelewu obciąża bowiem ten podmiot, który składa polecenie przelewu. Zatem wspólnota mieszkaniowa, decydując się na dokonywanie rozliczeń za pomocą rachunku bankowego, powinna każdorazowo zweryfikować, czy wskazane przez nią dane posiadacza rachunku w rzeczywistości należą do niego.
Unikatowy identyfikator
Wymogi nakładane na wszystkich dostawców usług płatniczych w zakresie realizacji zleceń płatniczych, w tym zleceń realizowanych przez banki, wynikają z postanowień ustawy o usługach płatniczych z 19 sierpnia 2011 r. [dalej: u.u.p.] implementującą Dyrektywę 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE i uchylającą dyrektywę 97/5/WE [dalej: „Dyrektywa”].
Zgodnie z treścią u.u.p. unikatowy identyfikator został zdefiniowany jako kombinacja liter, liczb lub symboli określona przez dostawcę dla użytkownika. Jest dostarczana przez jednego użytkownika w celu jednoznacznego zidentyfikowania drugiego użytkownika biorącego udział w danej transakcji płatniczej lub jego rachunku płatniczego. Przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja zakłada jednak, że to na użytkowniku, a nie na dostawcy spoczywa obowiązek znajomości unikatowego identyfikatora swojego kontrahenta (por. uzasadnienie do u.u.p. druk nr 4217 Sejmu RP VI kadencji).
Przy realizacji transakcji płatniczych z wykorzystaniem rachunku bankowego unikatowym identyfikatorem jest numer rachunku bankowego, chyba że strony uzgodnią w umowie ramowej inny unikatowy identyfikator (art. 143 ust. 3 u.u.p.). Oczywiście unikatowym identyfikatorem nie jest tytuł przelewu, który nie może ponadto stanowić podstawy do odmowy lub wstrzymania wykonania transakcji płatniczej. Jednak u.u.p. nakłada na bank liczne obowiązki informacyjne, w szczególności obowiązek przekazania użytkownikowi informacji niezbędnych do prawidłowego wykonania zlecenia płatniczego, albo informacji, że wystarczające jest podanie unikatowego identyfikatora (art. 23 ust. 1 pkt 1 u.u.p.).
Autor: Karolina Brzezińska
Całość tekstu w numerze 10/2015 Wspólnoty Mieszkaniowej.